Op 12 April had een delegatie van actiegroep Zalmhaven2030 en de Bewonersorganisatie Scheepvaartkwartier een gesprek met wethouder Ronald Schneider. Het onderwerp van gesprek was het ontwerpbestemmingsplan Gedempte Zalmhaven, dat komende week door het Rotterdamse college moet worden beoordeeld. Ondanks het feit dat het gesprek in een plezierige sfeer verliep, naderden wij elkaar geen centimeter. Ons doel was een dialoog op gang te brengen en bewoners eindelijk invloed te geven op het plan. Die mogelijkheid werd ons niet geboden. De wethouder stelde zich vierkant achter het huidige plan: hij stelde dat dit plan het beste is voor Rotterdam als geheel, nu en in de toekomst en impliceerde daarmee dat de huidige wijkbewoners minder relevant zijn.
Wij legden hem de woorden voor die wij gelezen hadden op de Leefbaar Rotterdam website:
- “Leefbaar Rotterdam wil de kwaliteiten van de stad en haar bewoners meer benutten. Geen plannen smeden over de hoofden vanRotterdammers heen.”
- ”Verder moedigen wij burgerinitiatieven aan die de betrokkenheid bij de leefomgeving vergroten zodat de mensen weer trots op hun wijk kunnen zijn. Wij van Leefbaar Rotterdam weten één ding: dat wij niet beter weten dan uzelf wat u prettig of onprettig vindt aan uw wijk. En wat wel of niet voor verbetering in aanmerking komt. Hoedt u voor partijen die over uw hoofd willen blijven beslissen en geld uitgeven aan zaken die vooral politici een goed gevoel geven, maar niet u. ”
- ”Wel zouden we die vernieuwingsdrang en pioniersgeest iets anders willen gaan richten. Niet richting peperdure projecten of zinloze gebouwen waar, als puntje bij paaltje komt, niemand op zit te wachten.”
De bovenstaande uitspraken van Leefbaar zijn geheel in lijn met onze ideeën : bewoners weten zelf het beste wat goed is voor hun wijk. Het Leefbaar college bewandelt echter een heel andere weg. De wethouder wilde niet ingaan op deze kloof tussen woorden en werkelijkheid. Hij zei dat hij niet als vertegenwoordiger van Leefbaar in het college zat, maar als wethouder van alle (toekomstige) Rotterdammers en die belangen verdedigde.
Wij haalden aan dat de wethouder zelf de politiek in was gegaan vanwege de komst van een parkeermeter voor zijn deur; hij moet zich dan toch wel kunnen indenken wat de gevoelens van de bewoners zijn als zij een toren van 215 meter voor hun deur krijgen. De wethouder kon zich dat indenken en gaf ons ook volledig gelijk als wij voor onze rechten en belangen opkwamen. Hij zei dat de beslissing uiteindelijk niet bij het college lag, maar bij de gemeenteraad. De gemeenteraad is het hoogste orgaan van de gemeente en daar ligt de verantwoordelijkheid voor de uiteindelijk beslissing over dit plan. Het klonk ons als een oproep in de oren om nog maar eens flink de gemeenteraad te gaan ‘bewerken’.